Afgelopen week was ik op weg naar mijn tweemaandelijkse coachgesprek. Tijdens de rit ernaartoe ging er van alles door mijn hoofd. Zaken die spelen op mijn werk, het opstarten van mijn eigen bedrijf, zorgen om mijn moeder, heb ik alles in huis om op vakantie te gaan. Dat soort zaken.

Even dacht ik er ook nog over na waar ik het tijdens het gesprek over zou willen hebben. Welke van de vele verhalen had volgens mij echt aandacht nodig. Maar inmiddels weet ik wel dat ik me daar van tevoren niet mee bezig hoef te houden. Dus gaf ik de gedachten in mijn hoofd nog even de vrije ruimte om alle kanten op te vliegen.

Eenmaal binnen bij mijn coach ga ik zitten, sluit mijn ogen en focus me op mijn ademhaling. Ik voel me in mijn lijf zakken. Net alsof het evenwichtspunt van mijn lichaam verandert. Het is een heel prettig gevoel. Vanuit dit plek ziet de wereld er anders uit.

Na een paar minuten vraagt ze waar ik het deze keer over wil hebben. Ze geeft me tien minuten de tijd om hierover uit te wijden. Ik begin te vertellen over de drukte in mijn hoofd. Adem nog een keer diep en grinnik dan. Want nu ik hier eenmaal ben, afgezakt in mijn lijf, gaat het niet om al deze verhalen. Ik val even stil en luister naar mijn lichaam en daar komt het antwoord. Ik wil het hebben over eenzaamheid. Daar gaat het vandaag echt om.