Een dag na het bezoek aan mijn coach (lees hier mijn blog over dit bezoek) lukt het mij nog steeds om diep in mijn buik te blijven. Een warm en prettig gevoel. Ik heb een vrije dag en besluit naar buiten te gaan, te gaan fietsen. Met als doel een heerlijk terrasje onder de bomen, even buiten Delft. Voor de koffie, natuurlijk.

Onderweg moet ik telkens keuzes maken als het om de route gaat. Hier in het westen zijn er 100 wegen die naar Rome leiden. En eigenlijk maakt het niet uit welke route ik neem. Het gaat om het buiten zijn en de beweging, ik heb alle tijd. Vlak over de Vliet sta ik weer op een kruispunt; rechtdoor, linksaf. Tot drie keer toe fiets ik een rondje van 360 graden. Kan geen keuze maken. Iets wat ik van mezelf niet echt herken.

Besluit eindelijk genomen, fiets ik verder. In gedachten gezonken. Vijf minuten later kijk ik op en zie ik dat ik langs de kerk in Nootdorp fiets. En dan weet ik dat dit geen toeval is. Achter deze kerk ligt ons dochtertje Carlijn begraven, al meer dan 25 jaar. Ik kom er niet vaak. Weet niet zo goed wat ik daar moet doen.

Maar nu rijd ik achterom naar de begraafplaats toe. Het voelt goed in mijn buik deze keer. Ik voel weliswaar tranen komen. Dit keer komen ze uit mijn buik en niet uit mijn hoofd. Ik voel eindelijk een verbinding met haar. Dit voelt warm, door de tranen heen. Het is alsof ze zegt dat het ok is en dat ik me niet schuldig hoef te voelen. Ik sla een arm om mezelf heen en blijf daar in stilte, dankbaar voor deze bijzondere ervaring.

Ik fiets weer verder en realiseer me hoe belangrijk het is om vaker naar mijn buik te gaan. Vandaar uit voel ik dat ik kan verbinden. Met mezelf en met de ander.